Ruth Horstmanshoff

Zijn we niet allemaal een uitzondering? Ieder op onze eigen manier. En toch proberen we ergens bij te horen. De een meer dan de ander. En de een is van nature meer uitzondering dan de ander. En toch proberen we onszelf en de ander ergens in te passen. In hokjes. In een schoolsysteem. In een werkstramien. Mannen bij mannen en vrouwen bij vrouwen. Ruth onderzoekt ons hokjes denken: de hokken die we onszelf aandoen en de hokken die ons worden opgelegd.

Ze maakt onderscheidingen, epauletten, decoratietekens voor mensen die zoiets doorgaans níet krijgen, maar in haar ogen wel verdiend hebben. Een schouderstuk voor haar moeder, voor de moeder van de wijk, voor vrouwen die tot op de dag van vandaag veel minder ‘epauletten’ krijgen en dragen dan mannen. 

Tegelijkertijd onderzoekt ze uniformiteit. Dat waar we naar lijken te streven om orde in de chaos te brengen. Terwijl we allemaal anders zijn. Of we nu willen of niet. Ze maakt keramische kubussen die nóóit hetzelfde uitvallen, ook al is het maakproces altijd hetzelfde. Ze knipt vlinderachtige vormen die nooit helemaal gelijk zijn, al knipt ze dezelfde vorm uit. Ze plaatst die vormen vervolgens in op het eerste gezicht onnavolgbare patronen. Hoe langer je kijkt, hoe beter je begrijpt: zo werkt het met mensen ook. De een past zich probleemloos en naadloos aan, de ander kán niet anders dan uit de pas lopen, een omweg maken, zich afzonderen van de opgelegde ordening. En alles ertussen.

Net als die klos naaigaren in je keukenla. Na veel gerommel, gewoel en gezoek in die la heeft zich een knopenhoop, een kluwen gevormd in het draad. Niets blijft onbewogen. In de kluwen schuilt de persoonlijke geschiedenis, de eigenheid ook. Waarom streven we naar perfectie, als we weten dat zoiets niet bestaat? Ruth laat de kluwen zien. Een ode aan mogen zijn zoals je bent. (Tekst interview met Manon Wigny)